Farouq

BUIKDANSANECDOTES

Waarom ik de jas van Omar Sharif nooit aangehad heb
Toen ik in Rotterdam lesgaf had ik een cursiste, Maria, die eens na afloop van de les naar me toe kwam en me vroeg of ik de jas van Omar Sharif (bekende Egyptische acteur uit de jaren ’60 die de hoofdrol speelde in Dr.Zhivago) wilde hebben. Ik was verbaasd, hoe kwam ze daar nu op ? Maar die jas wilde ik wel hebben…
Het bleek dat ze een vriendin had die jarenlang in Hotel Des Indes in Den Haag had gewerkt. Omar Sharif had in de jaren ’80 meegedaan aan de het programma Wedden Dat, met Jos Brink en Sandra Reemer. In dat programma gingen bekende sterren een weddenschap aan en als ze die zouden verliezen zouden ze iets terug moeten doen.
Waar de weddenschap precies over ging weet ik niet meer, in ieder geval verloor Sharif de weddenschap. Tegenbod zou zijn dat hij een dag lang in Hotel Des Indes voor portier zou spelen. Daar zou hij zijn jas hebben achtergelaten die door de vriendin van mijn cursiste mee naar huis was genomen en die ze later aan Maria zou hebben gegeven.
Er gingen weken voorbij. Maria vertelde dat ze naar de jas had gezocht maar hem niet had kunnen vinden. Nog later vertelde ze zich verexcuserend: ik heb je die jas beloofd maar ik kan hem echt niet meer vinden, ik vind het zo vervelend dat ik het beloofd heb….
Geeft niets natuurlijk maar dit is de reden waarom ik de jas van Omar Sharif nooit heb aangehad.

Grap
Soms moet je korte metten maken.
De telefoon gaat….een mevrouw, haar naam weet ik niet meer.
Ja, een vriend van mijn man is jarig, hij geeft een feest en wil een buikdanseres en toen dacht ik ik maak hem lekker met het idee dat er een vrouw komt maar dan kom jij dus als grap want dat verwacht hij niet, een man, dat wordt lachen natuurlijk, ik zie zijn gezicht al…..daarom bel ik jou….
Enigszins onaangenaam verrast door deze vreemde opdracht probeer ik zakelijk te blijven en vraag ik: wat is uw budget ?
Veel geld om te betalen hebben we trouwens niet dus misschien wil je komen voor een fles wijn ?
Stilte
Hoewel de deur naar mijn idee al lang dicht zat was dit het laatste zetje om hem niet meer open te krijgen…..en hoewel ik naar mijn idee lang nodig had om alert te reageren kwam het antwoord ineens in me op:
Mevrouw, hoewel ik soms heel grappig kan zijn als het moet ben ik geen grap en ik ben ook niet zodanig aan de drank dat ik me laat verleiden te komen dansen voor een fles wijn. Misschien kunt u uw man een glitterpakje aandoen en kan hij heupwiegend zijn vriend feliciteren, dat is vast erg grappig, ik zie het gezicht van de vriend van uw man al en het spaart u ook minstens 4.98 euro uit….
Stilte
Je doet het dus niet ?
Nee mevrouw, ik doe het niet, ik wens u nog een prettige avond mevrouw en ik hoop dat het feest een succes wordt

Wij brengen je wel even thuis...
Jaren geleden ben ik eens gevraagd voor een optreden op de universiteit in Duisburg, voor Turkse studenten.
Afspraak was dat ik vóór half 10 ’s avonds zou optreden want ik had bedongen dat ik de laatste trein naar Nederland nog zou halen. Dat was geen enkel probleem volgens de organisatie.
Maar waar ik al een beetje bang voor was, gebeurde: om half 10 was ik nog lang niet aan de beurt. Contractbreuk plegen wilde ik ook niet, ik dacht dansen maar en we zien wel waar het schip strandt.
Gelukkig had ik een enthousiast publiek, maar ja...wat daarna ? Hoe zou ik thuis moeten komen ? Of toch maar een hotel boeken en moeten vragen of de organisatie in de kosten wilde delen ? Want ik zag de verdiensten voor die avond al verdampen...
De studenten hadden echter een ander plan: wij brengen je wel even thuis zeiden ze. De afstand vonden ze geen probleem. Zo kon het dus gebeuren dat ik om 3 uur ’s nachts gewoon weer in mijn eigen bed in Utrecht lag.
De studenten wilden geen Duitse Mark aannemen voor het vervoer...

Waar blijft de danseres?
Een uitnodiging voor een optreden op een feest in Duitsland, met een orkest van wel 8 musici. Erg leuk want wanneer gebeurt dat nu? Meestal word je "veroordeeld" tot je cd en dat is het dan.
Het is een Turkse band dus er wordt Turkse muziek gespeeld. Dus thuis mijn Turkse repertoire en het dansen met zills maar eens even goed afgestoft.
Wat er gespeeld wordt, daarvoor is alle tijd om dat te bespreken zegt de organisatrice. "Kommen Sie zwei Stunden früher dann können sie noch üben", zegt ze.
Zo gezegd, zo gedaan. Op de dag van het optreden reis af ik naar het plaatsje waar ik moet zijn.
Ik stel me voor aan de bandleden, schuif aan de tafel waaraan ze zitten en we praten over koetjes en kalfjes, over Turkse muziek, Turkse ritmes.
Tot één van de bandleden zegt: "Wo bleibt den diese Tänzerin ?! Ik realiseer me dat de organisatrice vergeten is te vertellen
dat er geen danseres komt maar een danser.......
Dus vertel ik ze zelf maar dat ik de "Tänzerin " ben. Als ze zijn bijgekomen van de schrik bespreek ik de nummers die ze kunnen spelen en
repeteren we kort. Ik zie hun verbazing als ik ga dansen en de verbazing wordt nog groter als ik ook nog zills blijk te kunnen spelen en kan
dansen tegelijk. Enfin....het werd een leuke avond, met enthousiast publiek en met veel fooi waar ik de bandleden in laat delen en de muzikant
die zich afvroeg waar de danseres bleef, bood zijn welgemeende excuses aan...nou ja, dat was nu ook weer niet nodig....ik begrijp het wel....

U houdt die kleren toch wel aan?
Ik hoor cursisten altijd mijmeren en fantaseren over optredens. Over hoe leuk dat wel niet is en hoeveel applaus je krijgt. Tja, was dat maar waar. Vele optredens zou je het liefst willen vergeten, zoals dit optreden:
Het was een optreden in Zeeuws-Vlaanderen. Een lange reis want een tunnel onder de Westerschelde bestond nog niet en ik kreeg van de organisatie daarom een overnachting in een hotel cadeau. Ik zou een optreden doen tijdens een modeshow.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik was al lang en breed klaar om te dansen maar de modeshow liep nogal uit. Voor mij de gelegenheid eens rustig en onopgemerkt door het zeildoek te loeren waarachter de modeshow plaatsvond.
Zeker 300 mensen zaten er en er was een catwalk, waar ik straks ook op zou dansen. Daar kwam de presentatrice naar achteren. Ze schrok. "Bent u diegene die gaat dansen?" vroeg ze. "Ja, dat is wel de bedoeling" "...en...u houdt die kleren toch wel aan hoop ik?"
"Ja, u ook hoop ik als u mij gaat aankondigen?"
De dame keek beledigd. Ze liep tussen de coulissen naar voren en kondigde me aan. Erg overtuigend was de aankondiging niet en het woord buikdans kon ze nauwelijks uit haar keel krijgen. O ja, en ik was een man, of het publiek er maar rekening mee hield. Geroezemoes en onderdrukt gelach.
De muziek ging aan en ik kwam op. Doodse stilte in de zaal..... Na een minuut dansen begonnen er mensen op te staan en liepen de tent uit. En nog meer en nog meer. Na enkele minuten was de tent die zonet nog tjokvol zat, praktisch leeg op een handjevol Surinaamse dames na, die gelukkig zaten te stralen en goed meeklapten.
Zo probeerde ik er toch nog een feestje van te maken maar wat voelde ik me naar na deze gebeurtenis.
Terug in het hotel lag er een Bijbel in het nachtkastje. Ik pakte hem en sloeg willekeurig een bladzijde open. Ik sloeg open op "het verloren schaap". Kon het treffender?

Van amateur tot vedette in 1 avond
Een aantal jaren geleden werd ik opgebeld door een Belgische danseres. Ze had voor haar avond Mayoodiuit Parijs gecontracteerd, een van de bekendste mannelijke buikdansers in Europa. Maar helaas, Mayoodi, van Marokkaanse afkomst, vond een optreden voor de koning van Marokko belangrijker en zegde zijn Belgische optreden af.
Er werd naarstig gezocht naar een invaller, het moest een man zijn. Uiteindelijk kwam de organisatrice op mijn spoor.
Dus ik naar België. Omdat het publiek voor Mayoodi was gekomen en niet voor mij moest de presentatrice iets verzinnen. Ik stond voor mijn eerste optreden klaar en hoorde haar stem:  "helaas is onze grote ster Mayoodi verhinderd en hebben we een vervanger van hetzelfde niveau gezocht maar we konden geen goede andere danser vinden dus hebben we uiteindelijk Farouq, een amateur uit Holland gevraagd." Amateur….geen goede danser….ik zal ze!  Ik voelde de adrenaline kolken en was op slag van mijn grote vijand, de podiumangst af. Daardoor ging het goed, ook kennelijk volgens de presentatrice want bij het tweede optreden die avond was ik "de gastster" en bij het derde zelfs "de gastvedette". Dat was me even een stormachtige carrière, van amateur tot vedette in 1 avond!

Op het nippertje
Een Duitse danseres, Kasida, waar ik jaren geleden contact mee had, nodigde me uit een duet te dansen in een moderne opera. Het duet zou niet langer dan 4 minuten duren en hoefde ook niet strak gechoreografeerd te worden, dus een weekendje oefenen was voldoende om de grote lijnen er in te krijgen, sterker nog, het dansje zat er na de 2 dagen repeteren wel goed in.
De dag van de uitvoering naderde en omdat de plaats van handeling ongeveer een uur rijden van Maastricht lag leek het me een goed idee om 's-middags een workshop van Shahrazad in Maastricht te volgen waarna Kasida me zou ophalen om naar de schouwburg in Dueren te gaan.
Heb je het adres in Maastricht?, vroeg ik Kasida. Ja, dat had ze wel want ze had er ook workshops gevolgd. Dus ik wachtte rustig af toen de workshop voorbij was, tijd genoeg, het was 5 uur geweest, ik kon nog rustig iets te eten bestellen. Om half 9 zou de uitvoering beginnen en om kwart over 9 zouden wij op moeten.
Maar het werd 6 uur en het werd half  7. Geen Kasida!  Omdat ik om 7 uur toch wel ongerust werd belde ik haar thuis. Geen gehoor. Het nummer van de schouwburg bleek niet navraagbaar. Nog eens naar haar huis gebeld...antwoordapparaat. En mobieltjes bestonden nog niet!
Om half 8 begon ik toch wel lichtelijk in paniek te raken en bestelde ik een taxi die me een kwartier later in razende vaart naar Dueren bracht. En omdat de chauffeur de weg kwijt raakte waren we rond 9 uur in de schouwburg waar ik een hevig snikkende Kasida in de kleedkamer aantrof die totaal over de rooien was.
De opera was al in volle gang. Ze was inderdaad in Maastricht geweest maar in een andere studio dan waar ik was...
Ik had nog 10 minuten! om me om te kleden en te schminken en bij de laatste veiligheidsspeld waar ik mijn gordel mee vastmaakte, hoorde ik ons muziekje al spelen. Door het hele gedoe die middag, het gestress en het gejaag had ik geen seconde de tijd om ook maar een spoortje zenuwen te hebben, zodat het dansje naar mijn idee heel goed ging, want hoe vaak hadden de zenuwen mijn optredens al niet verpest? Maar nu dus niet!
Toch had ik achteraf met een minder omslachtige manier om mijn podiumangst kwijt te raken, kennis willen maken.

Je hebt wat gemist!
Een kennis van me vroeg me op zijn 70e verjaardag te komen optreden. Zo gezegd, zo gedaan.
Er was een zaaltje in een Amsterdamse gelegenheid afgehuurd en er zouden allerlei acts en optredens zijn.
Ik zat aan tafel met een aantal bekende en onbekende mensen. Tijdens de avond kwam ik met een vrouw in gesprek en dit gesprek hervatte zich steeds weer. We spraken over van alles en nog wat en ook de optredens die we zagen werden gekeurd en besproken.
Maar op een gegeven ogenblik was ik aan de beurt voor mijn optreden en moest ik uiteraard de tafel verlaten om me om te kleden. Na het optreden kwam ik terug.
De vrouw, met wie ik de halve avond gesproken had, zei: "Goh, waar was je joh, je hebt wat gemist, er was net een man aan het buikdansen!"
Ik had niet de tegenwoordigheid van geest om te vragen "wat vond je ervan?"

De receptioniste
Ik werd eens gevraagd een optreden te doen op een personeelsfeestje van een Amsterdams ziekenhuis.
Dus ik met mijn kostuumkoffer naar het ziekenhuis. Na het nodige gezoek naar de ingang was ik er. De receptioniste die ik moest passeren vroeg ik waar het feest was. "Wat voor feest bedoel je?" vroeg ze. Ik zeg: "nou, het personeelsfeest".
Nu bleken er twee feesten te zijn, een Carribean en een 1001-Nacht-feest. Ik zeg: "O, dan moet ik waarschijnlijk op het 1001-Nacht-feest zijn".  "Maar wat ga je daar dan doen?"  vroeg ze,  "want je werkt hier niet, ik ken je niet".  Ik zeg "ja, dat klopt, ik ben de buikdanser".
De vrouw schamperde: "de buikdanser...laat me niet lachen...de buikdanser, ha ha ha, zo iets idioots heb ik nog nooit gehoord, o het is te gek voor woorden ha ha ha, o moet je horen"  riep ze naar iemand die ook in de gang liep, "dat mannetje is buikdanser van beroep ha ha ha. Heb je ooit iets belachelijkers gezien?"
Omdat ik zo langzamerhand een beetje kwaad begon te worden over deze behandeling en ik genoeg tijd had om een redelijk assertief antwoord te bedenken zei ik tegen de vrouw: "Ik weet anders wel een beroep wat nog veel belachelijker en lachwekkender is hoor!"
"Nou wat dan?" vroeg ze.
"Receptioniste in het St.Lucasziekenhuis in Amsterdam...dag mevrouw!"
Gelukkig vond ik het feest ook zonder haar hulp en werd het toch een leuke avond.
Toen ik wegging zat ze er nog en draaide demonstratief haar hoofd om toen ik voorbij kwam.
Tja, wie kaatst kan de bal verwachten toch?
(met excuses aan alle andere receptionistes op de wereld, maar ze vroeg gewoon om een lesje!)